W poniedziałek (21.08) zmarła ceniona artystka fotografik Ewa Andrzejewska. Miała 58 lat. Pogrzeb będzie miał miejsce w sobotę (26.08) o godz. 11.00 na starym cmentarzu przy ul. Sudeckiej w Jeleniej Górze.
Urodzona we Wrocławiu, absolwentka Wyższego Studium Fotografii ZPAF w Warszawie (1990-93), od roku 1996 była członkiem Związku Polskich Artystów Fotografików. Prowadziła Galerię Fotografii Korytarz w Regionalnym Centrum Kultury w Jeleniej Górze.
Od początku swej twórczości była zwolenniczką “fotografii fotogenicznej”, która w latach 80. rozwijała się w Polsce przede wszystkim jako “fotografia elementarna”. W tym czasie interesowała się fotografią amerykańską takich twórców jak Edward Weston czy Ansel Adams.
Obok Wojciecha Zawadzkiego Ewa Andrzejewska była czołową przedstawicielką tzw. Szkoły jeleniogórskiej, która od połowy lat 90. podjęła idee “fotografii czystej”, kontynuując w koncepcji fotografii górskiej i pejzażowej założenia klasycznego modernizmu z lat 20. i 30. XX wieku.
Jej twórczość odwoływała się do niektórych prac Andrzeja J. Lecha oraz teorii W. Zawadzkiego. Jej fotografowanie opierało się na wielu założeniach fotografii elementarnej, czego efektem jest realizacja zdjęć stykowych (także sepiowane), co w końcu lat 90. nie było już jej tak bezwzględnym postulatem. Od końca lat 80. interesują ją proste motywy, traktowane w sposób ekspresyjny i symboliczny. W swej fotografii udaje się jej “dotknąć poezji”, jak trafnie określił to Zawadzki. Zdjęcia Andrzejewskiej są pełne wyrazu - często mają charakter symboliczny, prawie religijno-mistyczny. Czasami wyrażają nostalgię i melancholię - zadumę nad utratą tego, co nieuchronnie przemija. W jej pracach, reprezentujących romantyczno-symboliczny piktorializm, istotną rolę odgrywają góry z ekspresyjnymi chmurami, przypominając zainteresowania pod tym względem międzywojennych polskich piktorialistów - Jana Bułhaka, Henryka Hermanowicza, Aleksandra Zakrzewskiego i wielu innych. Każdy podejmowany przez nią temat, w tym stara architektura i pejzaż miejski, posiadał bardzo osobisty sposób ekspresji wyrażający się m.in. w braku sztafażu.
W 2009 roku została wyróżniona przez Ministra Kultury i Dziedzictwa odznaką honorową „Zasłużony dla Kultury Polskiej".
