Wykorzystują naiwność przechodniów i zarabiają na tym sporo. To żebracy. Im bliżej początku sezonu turystycznego, tym na ulicach miasta więcej ludzi proszących o jałmużnę.
– Sama widziałam, jak facet, który żebrał przed domem towarowym, przyniósł przed zamknięciem sklepu swój dzienny „utarg”, aby zamienić go na banknoty. Wyszło około 200 złotych, a do kieszeni jeszcze schował kilka euro – mówi pani Marzena z ulicy 1. Maja.
Rachunek jest prosty: jeśli żebrak tyle uzbiera codziennie, zarobi miesięcznie ponad sześć tysięcy złotych. Nikt mu do portfela nie zajrzy, bo żebranie jest wykroczeniem tylko wówczas, jeśli osoba uprawiająca ten proceder, ma zatrudnienie.
A kombinatorzy granic cwaniactwa nie znają. Komisarz Edyta Bagrowska z jeleniogórskiej policji przypomina o mężczyźnie, który założył fundancję dla ratowania zdrowia dziecka, którego nie miał.
Zaopatrzony w odpowiednie dokumenty, chodził do proboszczów parafii i uzyskiwał od nich zgodę na zbieranie datków wśród wiernych. Sprawa wyszła na jaw po tym, jak zainteresowali się bliżej tą fundacją stróże prawa. Oszust zaangażował w ten proceder także wspólników.
Sami księża podchodzą do zjawiska ostrożnie. – Jeśli ktoś jest głodny, to nie odmówię posiłku, czy ciepłej herbaty. Ale jeżeli prosi o pieniądze, to już inna historia – mówi ks. Grzegorz z jednej z parafii. – Tak samo ludzie powinni wspierać ludzi proszących o pomoc żywnością, a nie złotówkami – dodaje.
Jak dowiedzieliśmy się od jednej z mieszkanek, dała dwa złote starszemu panu, który mówił, że nie miał na chleb. – Potem zobaczyłam tego samego pana, jak rozkoszował się tanim winem leżąc pod drzewem. Od tej pory nie daję żebrakom pieniędzy.
Na gościnne „występy” przyjeżdżają także do Jeleniej Góry narkomani. Twierdzą, że Niemcy i turyści chętnie dają im pieniądze. A środki odurzające w stolicy Karkonoszy są od lat tańsze niż gdzie indziej i łatwiej dostępne.
Jeśli żebrzący nie zakłóca porządku i nie wzbudza sprzeciwów wśród przechodniów, ani policja, ani straż miejska nie interweniują.
