Stary gmach. Piotr Matywiecki
Możliwe, że wszyscy zapominamy o czymś ważnym. My bibliotekarze i wy czytelnicy.
W chaosie i pędzie dnia, przymusie reagowania na natarczywą aktualność. Coś nam umyka. A przecież rozpoznajemy się, choć oznaki są tak dyskretne: jakieś specyficzne pochylenie głowy nad książką, spojrzenie obecne, ale jednak inne, bo wybiórczo wybierające obiekty godne wyjątkowej uważności, ton rozmów, nieustanna ciekawość, intensyfikująca się na słowa, które niewtajemniczonym nic nie mówią.
Wspólnota czytających – zindywidualizowana, amorficzna, ale ciągle jesteśmy, wbrew kolejnym modom i statystykom. Mimo to tracimy z oczu coś istotnego. Nie do końca chyba doceniamy przywilej spotkania w Bibliotece - dany wszystkim, wykorzystywany tylko przez wybranych. Trzeba było dopiero wspomnień poety, eseisty, krytyka - Piotra Matywieckiego, który przez wiele lat pracował w Bibliotece Uniwersytetu Warszawskiego - aby przywrócić właściwą miarę tego słowa. Biblioteka. Mikrokosmos. Uniwersum. Przestrzeń wiedzy i kultury. Styk ludzi i książek. Literacka wrażliwość i głód dobrej literatury.
Przesada? Ani trochę!
Wsłuchajmy się w słowa poety: „Dzisiaj mam jedno marzenie: mieć nieskończony czas błąkania się między czasopismami i książkami, zaglądania to tu, to tam nie wiadomo po co, zagadywania do innych tak się błąkających. Czy to mógłby być raj?” A po latach mówi o sobie z dumą: „Mój zawód: bibliotekarz.” I jak nikt inny przed nim uchwycił najlepiej istotę tego zawodu: „Cały czas oddziaływały na nas dwa tła, na których wiedliśmy bibliotekarski żywot: zróżnicowana, przelatująca nam przez ręce, przez oczy i przez umysły masa druku oraz tłum czytelników.
Trudno sobie wyobrazić mniej rutynowe zajęcie niż taka praca! Czułem się jak w środku fabularnego wiru jakiejś zwariowanej, awangardowej powieści.
Zaprzeczenie stereotypu bibliotekarza jako zasuszonego osobnika.” Panie Piotrze, dziękujemy!
A z okazji Tygodnia Bibliotek i Dnia Bibliotekarza życzymy Panu i sobie raju na ziemi!
Książka dostępna w zbiorach Książnicy Karkonoskiej.
KH
Tomasz Bonek - Komando śmierci. Ostatnia tajemnica KL Gross-Rosen i Kloster Leubus
W swoich dotychczasowych książkach Tomasz Bonek przybliżył czytelnikom historię obozu Gross-Rosen, z całym naturalistycznym opisem przeżyć ocalałych. Komando śmierci miało jakby zamykać temat fabryk śmierci, stworzonych na potrzeby III Rzeszy, a przy okazji odkryć tajemnice opactwa cysterskiego w Lubiążu.
Temat związany ze wspomnieniami byłych więźniów „kamiennego piekła”, jak zwykli oni nazywać Gross-Rosen, autor opisał bardzo dokładnie. Drugi, bardzo interesujący wątek, czyli tajemnica kości zalegających w podziemiach klasztoru, lekko zawodzi. Śledztwo historyczne kluczy, zatacza kręgi, by z Berlina i innych miast Rzeszy zatrzymać się w Lubiążu.
Czy miały miejsce w jego murach prace nad tajną bronią? Czy opracowywano tutaj technologie mające pomóc III Rzeszy wygrać wojnę? Czy kości znalezione po wojnie należą do przymusowych więźniów budujących potęgę nazistów? Odpowiedzi na te i inne pytania znajdą Państwo w książce. Sami ocenicie, czy są dla Was wyczerpujące. Czy może, jak ja, czekacie na dalszy ciąg tej fascynującej podróży przez labirynty historii.
Filia nr 4 poleca.
E.T.
Nasze magiczne Encanto. Opowieść trzech sióstr. Anika Fajardo
W rodzinie Madrigalów z pokolenia na pokolenie rozwijają się niezwykłe talenty (dla każdego po jednym) – nadludzka siła, zdolność do zmiany kształtu, gotowanie uzdrawiających potraw, nadnaturalny słuch, przemiana w zwierzę czy moc tworzenia kwiatów. Jednak jedna z trzech sióstr – Mirabel, jest pozbawiona daru i choć próbuje to ukryć za rozmownością oraz uśmiechem, martwi i niepokoi ją to wykluczenie. Później wcale nie jest lepiej, gdy pojawiają się podejrzenia, że brak ten może prowadzić do nieuchronnej katastrofy w rodzinie.
Najważniejszymi przesłaniami w książce Aniki Fajardo są siła płynąca z jedności w rodzinie oraz droga do akceptacji samej siebie. Nie zabraknie komentarzy o ciężarze, jaki narzuca na nas chęć spełniania oczekiwań innych, goryczy odrzucenia, a także trudności w siostrzanych relacjach. A całość okraszona bardzo pozytywną magią, służącą na co dzień innym ludziom i jej właścicielom.
Książka powstała na motywach filmu Disney’a (z 2021 roku) o tym samym tytule, stąd oprawa graficzna książki została oparta o rysunki z animacji (projekt graficzny – Winnie Ho, ilustracje – Paola Escobar). To wydanie jednak wyjątkowo zwraca uwagę i wprost idealnie nadaje się na prezent dla każdej kochającej kwiaty, róż, fiolet i motyle dziewczynki. Kolorowe brzegi od razu odróżniają ten tom od innych, a barwne wzory stylizowane na rysunek kredką świecową nadają całości dziecięcy rys. W środku znajdziemy nie tylko drzewo genealogiczne Madrigalów i ilustrację nad każdym oznaczeniem rozdziału, ale również… więcej różu i fioletu, bo na te kolory pokolorowane są litery. Ciężko o bardziej zjawiskowo wyglądającą powieść dla dziewczynek.
Choć sama treść jest nieco bardziej uniwersalna, to oprawa od razu sugeruje, że jest to wydanie dla dziewcząt. Szczególnie nada się dla tych czytelniczek, które dopiero odkrywają złożoność swojego charakteru. Osobiście ani powieść, ani film mnie nie zachwyciły, znam wiele lepszych historii o sile rodziny, jednak ja nie mieszczę się w ramach grupy docelowej, a większość dziewczynek będzie pewnie piszczała z uciechy na widok tej książki. Dodatkowo dla dzieci może to być dobry wstęp do poznania podstaw kultury kolumbijskiej oraz kilku słów i zwrotów z języka hiszpańskiego.
„Nasze magiczne Encanto” czeka na chętne czytelniczki w Książnicy Karkonoskiej.
mkc
