O kotach. Charles Bukowski
O kotach można pisać i rozmawiać przez cały rok, ale 17 lutego stawia na baczność: wiadomo - Światowy Dzień Kota, oczywiście bardziej obchodzony przez kociarzy (słowa „właściciel” wolę przy moich rozpuszczonych księżniczkach nie używać), bo większość kotów ma tendencje do świętowania przez cały rok. Gdy tomik tych wierszy pojawił się w zbiorach Wypożyczalni, miałam zamiar tylko go przejrzeć. Jakoś tak się złożyło, że Charles Bukowski nigdy nie był moim ulubionym pisarzem i nie sięgałam po jego książki. Wydawało mi się, że niczym mnie nie zaskoczy. Skandalista, deprawator, outsider – w życiu i w literaturze, czyli nic nowego. Autor został przeze mnie, na moje własne potrzeby, sklasyfikowany; nie spodziewałam się prywatnego literackiego wstrząsu. Pobieżne przeglądanie przerodziło w wielokrotną lekturę i trwało do późnej nocy. Krótko mówiąc – czytelnicza pycha i zarozumiałość, która natychmiast, od pierwszej strony, została ukarana, bo do tego tekstom towarzyszą zdjęcia z prywatnego archiwum Lindy Lee Bukowskiej. Na wszystkich są oczywiście koty państwa Bukowskich, często na rękach Charlesa Bukowskiego. Wygląda na nich jak podstarzały Don Vito Corleone grany przez Marlona Brando. Może dlatego tak zwracają uwagę, kontrastujące z jego postacią, a emanujące z niego troska, czułość i miłość. „O kotach” to tom wierszy odtworzonych z maszynowych wersji, niewłączonych wcześniej do żadnych zbiorów, czyli praktycznie możemy mówić o pierwodrukach. Ale to są wiadomości drugorzędne. Bo najważniejsze jest to osobliwe piękno, wrażliwość, kruchość wyrażone w ten charakterystyczny, dosadny sposób, często niepozbawiony poczucia humoru. Czytam je kolejny raz, niektóre frazy jak ta o szarym ptaku „o skrzydłach opadłych jak złamana miłość” czy obraz małego kota, który nie zdążył dorosnąć, a już został skazany na zabicie i jeszcze trwa ta chwila, gdy „stał oko w oko nie tylko z buldogiem, lecz i z całą Ludzkością”, tłuką się po głowie, nie chcą wybrzmieć i nie pozwalają o sobie zapomnieć. Ale jeżeli chodzi o ulubiony, to nic się nie zmieniło i pozostał ten:
mieszkam z jedną panią i czterema kotami
w niektóre dni wszyscy żyjemy
w zgodzie.
w inne źle mi się układa
z jednym
z kotów.
w jeszcze inne źle mi się układa
z dwoma
kotami.
a nieraz i
z trzema.
w niektóre dni źle mi się układa z
wszystkimi czterema
kotami
i z tą
panią:
dziesięcioro oczu patrzy na mnie
jak na psa.
Książka dostępna w zbiorach Książnicy Karkonoskiej (KH).
Miłość, śmierć + roboty: oficjalna antologia
Książka stanowi zbiór opowiadań sci-fi. Każde opowiadanie w tym zbiorze jest zupełnie wyjątkowe i opowiada zupełnie inną historię (czasami nawet dziwną). Jednym z opowiadań, które najbardziej mi się spodobało była „Epoka Lodowcowa”. Przedstawia ona parę, która wprowadza się do nowego domu. W trakcie rozpakowywania swoich rzeczy dostrzegają, że poprzedni właściciel nie zabrał ze sobą swojej lodówki, nie jest to jednak zwykły sprzęt domowy. W pewnym momencie, kiedy zaczynają jej używać odkrywają, że skrywa ona cały maleńki świat, który mogą obserwować i który, tak samo jak ten nasz, zmienia się. To jedna z przyjemniejszych i bardziej pogodnych historii w zbiorze. Kolejną historią, która mnie urzekła była ta o tytule „Trzy roboty”. Ta historia jest jednocześnie bardzo smutna i ciepła. Opowiadanie jest o trzech robotach, tak jak wskazuje na to tytuł. Każdy z nich jest inny. Świat w tym opowiadaniu jest opustoszały, wszyscy ludzie zniknęli z powierzchni ziemi, a zostało po nich bardzo dużo przedmiotów, które używali za życia. Roboty interesują się właśnie tymi porzuconymi przedmiotami. Starają się dowiedzieć do czego kiedyś służyły, a poprzez te przedmioty uczą się o tym jaki kiedyś był świat. Z kolei „Rybia noc”, autorstwa Lansdale’a zachwyci, niezwykłymi opisami wydarzeń. Autor doskonale potrafi oddziaływać na wyobraźnię czytelnika, dzięki temu jesteśmy w stanie zwizualizować sobie dokładnie to, co widzą ojciec i syn w momencie utknięcia na środku pustyni, a są to rzeczy piękne i niezwykłe.
Każde z tych opowiadań wzbudza różne emocje, podczas lektury można doświadczyć smutku, radości, złości, a nawet momentami frustracji. Niektóre są bardzo realnymi scenariuszami, jak np. „Pomocna dłoń”, gdzie główna bohaterka znajduje się w przestrzeni kosmicznej i pewnym momencie nie ma możliwości na powrót na statek i musi odciąć sobie rękę. Inne jak „Wysypisko” są całkowicie abstrakcyjne. W tym opowiadaniu potwór, złożony całkowicie z odpadów, atakuje urzędnika , który chce wyrzucić mieszkańca śmietniska. Niektóre z tych opowiadań są przestrogą, przed tym w jakim kierunku zmierza nasza cywilizacja, a niektóre są po prostu dobrym sci-fi w przyjemnej krótkiej formie, która ma w sobie pewną głębię i refleksję nad światem, który nas otacza.
Książka dostępna w zbiorach Książnicy Karkonoskiej (PW).
Papierowe samoloty – Jim Helmore, Richard Jones
Mia i Ben byli najlepszymi przyjaciółmi. Mieszkali obok siebie nad brzegiem pięknego, ogromnego jeziora. Razem się bawili, żeglowali, tańczyli i śpiewali. Spędzali ze sobą każdą wolną chwilę. Ale najbardziej na świecie lubili konstruować papierowe samoloty i urządzać wyścigi samolotów z ptakami. Jak przystało na zapalonych konstruktorów mieli jedno wspólne marzenie. Chcieli stworzyć taki samolot, który poleci daleko, aż na drugi brzeg jeziora. Jednak pewnego dnia dzieci usłyszały straszną wiadomość. Ben musiał przeprowadzić się do innego miasta. Byli zdruzgotani, bo nie wiedzieli czy będą mogli być jeszcze przyjaciółmi, mieszkając tak daleko od siebie. Czy ich przyjaźń przetrwa? Polecamy pięknie zilustrowaną książkę, o pokonywaniu przeciwności i wielkiej sile przyjaźni. Książka dostępna w zbiorach Książnicy Karkonoskiej. (AJ)
