Żadanica. Katarzyna Puzyńska
W 2014 roku ukazał się „Motylek” Katarzyny Puzyńskiej, rozpoczął cykl Lipowo, który natychmiast przypadł do gustu czytelnikom. Nie gustuję w cyklach, bo trzeba czekać na kolejny tom czasem niemal rok albo i dłużej. Czasem jednak lubię oderwać się od swojego gustu i sięgam po książkę, która przechodzi z rąk do rąk. Na chybił trafił i wyszło, że będzie to „Żadanica”, tytuł ciekawy, tajemniczy, słowiański do tego kryminał, czego się spodziewałam? Jakiejś tajemnicy z przeszłości? Jakiegoś marzenia? Tajemnica z przeszłości była, ale nie takiej znów odległej, marzenia też były, były też morderstwa i mnóstwo byłych i obecnych, starych i młodych policjantek i policjantów. Chwilami miałam wrażenie, że w Lipowie mieszkają lub przebywają niemal sami policjanci. Na dodatek skoligaceni, spokrewnieni, eks i w planach… Każdy z bohaterów wplata swój wątek w plecionkę zdarzeń, których kulminacja przychodzi nocą, ta noc jest przerażająca, odczuwałam lęk, czytając o duchu, złej mocy zamykającej drzwi, o odgłosach z ciemności, o niewidzialnym obserwatorze, zjawie z nieludzkim spojrzeniem, bestialskim mordzie w lesie, szaleństwie i dziwnych laleczkach ze sznurkami (sznurek jest ważny w książce), tyle głównie utkwiło we mnie po lekturze tej książki. Oczywiście fabuła jest istotna, historia budowana jest ciekawie, nie daje wytchnienia, podsuwa kolejne tropy, odkrywa wydarzenia z przeszłości, spotyka bohaterów, momentami zaskakuje, momentami prowokuje pytanie „jak to?”. Brawo za pomysł i za wykonanie. I brawo za tą złotą myśl, że nie należy bać się duchów, tylko żywych ludzi, kiedy w książce wydawało się, roi się od gości i sił z zaświatów. Nie wiem, ile straciłam, że sięgnęłam do tego tomu bez znajomości poprzednich. Nie mam wrażenia, że czegoś na koniec nie wiedziałam o bohaterach, albo jeśli nie wiedziałam, nie było to istotne dla tej historii. O ile książka mocno mnie wciągnęła, o tyle zakończenie mnie rozczarowało. Mimo to polecam, przestałam bać się duchów, za to zaczęłam … no ale to zostawię dla siebie. Książka i cały cykl mamy w zbiorach Książnicy Karkonoskiej i na platformie Legimi. (JJ)
Księżniczka popiołu. Sebastian Laura
Tytułową Księżniczkę popiołów spotykamy po raz pierwszy, gdy jej kraj znajduje się pod okupacją wroga. Artemisia została podbita, jej mieszkańcy wzięci do niewoli, a królowa nie żyje. Księżniczka - Theodosia, została przy życiu, tak aby łatwiej było manipulować krajem. Kaiser, obecny władca, znęca się nad dziewczyną na wiele możliwych sposobów, kara ją za każdy przejaw buntu wśród jej pobratymców. Theo pozostaje bierna do pewnego czasu. Potem następuje w niej przemiana, rodzi się w niej sprzeciw.
Powieść jako całość jest całkiem niezła, chociaż niektóre myśli bohaterki mogą czytelnika zmęczyć. Theodosia bardzo dużo myśli o tym, że nie nadaje się na królową, bardzo mocno rozmyśla nad targającymi ją dylematami, co w zasadzie byłoby dobrym elementem, gdyby nie to, że pojawiają się w książce co chwilę. Księżniczka popiołu zajmuje się również intrygami, których jest w książce dużo, dzięki temu cały czas coś się dzieje. W historii pojawia się również trochę postaci drugoplanowych, niektóre z nich są mocno niejednoznaczne i tak naprawdę nie wiemy czy mamy je lubić, czy raczej nie. Autorka ma unikalne podejście do dobra i zła, ponieważ jej bohaterowie nie są tylko źli, lub tylko dobrzy, niektórzy z nich mają skomplikowaną przeszłość. W trakcie opowieści okaże się też, że nie każdy najeźdźca jest wrogiem. Wśród żołnierzy znajdują się osoby, które nie miały wyjścia i wykonywały rozkazy okrutnika lub które stawały przed bardzo ciężkimi wyborami. Zakończenie jest dosyć smutne i oczywiście Thedosia staje przed trudnym wyborem, czy może zaufać wrogowi czy nie.
Księżniczka popiołu to całkiem udane fantasy dla młodzieży. Książkę się czyta lekko, więc idealnie nadaje się na letni, wakacyjny wieczór lub po prostu na chwile relaksu z dobrą, wciągającą opowieścią.
Książka dostępna w zbiorach Książnicy Karkonoskiej w Bibliotece Dziecięco-Młodzieżowej (PW)
Tornado Jumi: Klaudia Piróg
Jumi była dziewczynką. Ale nie była jedną ze zwykłych dziewczynek, jakie często widywała na ulicy. Była zupełnie inna. Kiedy się denerwowała, a złościła się często, jej czerwone włosy zaczynały wirować tworząc tornado. I wtedy się działo cos przerażającego. Nikt nie chciał zetknąć się z takim żywiołem. Wszyscy w popłochu uciekali przed Jumi, bojąc się jej złości i złego humoru. Jumi przekonana była, że zawsze ma rację. Denerwowało ją wszystko i każdy błahy powód był dobry, aby uruchomić niszczycielskie moce. Jumi była zła! I wszyscy musieli o tym wiedzieć! Tak silne emocje pozostawiały swój ślad w sercu i duszy dziewczynki. Gdy gniew opuszczał Jumi a włosy przestawały wirować, dziewczynka odczuwała głęboki smutek. Nie potrafiła poradzić sobie ze swoimi emocjami. I może taki stan trwałby jeszcze długo, gdyby nie pewne wydarzenie, z niebieskim balonikiem w tle. Ta sytuacja staje się dla niej ratunkiem i momentem przełomowym w radzeniu sobie ze złością. Jumi postanawia zapanować nad swoimi emocjami. Czy bohaterka odnajdzie w sobie spokój i będzie mogła zapanować nad złością? Przekonajcie się sami. Polecamy książkę pełną emocji, tych dobrych i tych złych, z którymi wszyscy musimy próbować sobie poradzić.
