Turysta. Jędrzej Soliński
„… urodził się w tym samym roku i w tym samym miesiącu co ja. W naszych długich życiach przeżyliśmy w zasadzie to
samo. Rzecz w tym, że w różnym czasie, na różnych etapach, w zgoła odmiennych okolicznościach, w ogóle na pierwszy rzut oka w naszym mniemaniu bliźniacze doświadczenia wydawały się zupełnie do siebie nieprzystające. Ale były”. „Turysta” to debiut Jędrzeja Solińskiego z 2014 roku. Jestem zaskoczona dojrzałością prozy, podjętą tematyką, sposobem jej ujęcia. Jednocześnie w kłopocie, bo to, co po lekturze tej niewielkiej książki chciałoby się poruszyć, musi pozostać nienazwane, by nie odebrać sensu czytania innym. Dwóch bohaterów, dwie traumy i samotności, odmienne drogi wyjścia z matni. Intuicyjne, bo nikt nie nauczył ich, jak dalej żyć po tym, czego doświadczyli. Jednym z nich jest Janek. Gdy zaczyna swoją opowieść jest już starszym panem. W tym wieku członkowie rodziny najczęściej spotykają się na okoliczność pogrzebu. Tak jest i tym razem. To jest też okazja do snucia wspomnień. A że Janek i jego bliscy swoje korzenie mają na Wschodzie, to i tematów do wzruszeń, ale i przemilczanych spraw nie brakuje. Ta sama opowieść toczy się przez lata, wszyscy znają ją na wyrywki, ale w pewnej chwili urywa się. Brakuje słów? Siły? Coś uwiera w gardle. Nieudolna zmiana tematu. A potem? Co było dalej? – pytają. Eee, nic ciekawego, nie warto mówić. Tym razem było inaczej. „Był to kluczowy moment w jego opowiadaniu. Oczywiste było, że do tego momentu w swojej opowieści Janek dojdzie, z tym że on co prawda dochodził, ale potem już nic więcej na temat tamtej koszmarnej nocy nie wspominał. Nie lubił wracać do tamtych chwil. Zbliżał się do nich, był już tuż tuż i nagle przerywał. Wiadomo było, że nie powie nic więcej. Stawiał tę swoją królową kropek i koniec, basta. Ale tym razem poszedł dalej. O wiele dalej. Pierwszy i ostatni raz przekroczył swoją prywatną granicę”. Co było za nią? Książka dostępna w zbiorach Książnicy Karkonoskiej, a autor będzie gościem świątecznych targów książki regionalnej. To już dziś, 16 grudnia, również w Książnicy. Zapraszamy. (KH)
Nunchi. Koreański sekret relacji z ludźmi. Euny Hong
Korea Południowa dotarła aż do 1/8 finału Mistrzostw Świata w Piłce Nożnej. Kto by się spodziewał, że reprezentacja tego kraju dojdzie tak daleko? Może gdybym wcześniej sięgnęła do książki Euny Hong, nie byłabym aż tak zaskoczona.
Nunchi, czyli „bystre oko” to koreańska metoda na przetrwanie, stosowana od wieków. Jak twierdzi autorka, jest istotą koreańskiego wychowania, dzięki której Korea Południowa przetrwała przez wieki między Chinami i Japonią i zachowała swoją kulturę. Mało tego, nunchi sprawiło, że stał się cud gospodarczy.
Na czym polega zasada koreańskiego życia? To przede wszystkim inteligentna obserwacja, zwracanie uwagi na gesty, na reakcje innych osób, na to, co ukryte między wierszami. Najbliżej nunchi do inteligencji emocjonalnej, za to nie jest tożsama w empatią. Celem używania nunchi jest korzyść, dla osoby, która je stosuje, ale również kolektywizm, bardzo istotny dla Koreańczyków. (Dziwi nas, że Japończycy sprzątają stadion po meczu? W Koreańskich szkołach nie ma sprzątaczek, uczniowie sami po sobie doprowadzają pomieszczenia do porządku, w efekcie mniej śmiecą.)
Na krótką metę uchroni Cię przed wpadkami w towarzystwie, na dłuższą pozwoli rozwinąć potencjał i osiągnąć sukces, albo nie odnieść porażki. Ochroni przed tymi, którzy chcą Ci zaszkodzić w życiu prywatnym i zawodowym, ostrzeże przed oszustami, stworzy szansę na poprawienie relacji. Pozwoli lepiej zrozumieć relacje w środowisku pracy, wyłapać tendencje przełożonych i dostosować się do dobrego nurtu. Nauczy, dlaczego niektórzy są lubiani, a od innych się stroni.
Adaptacja to podstawa umiejętność mistrza nunchi, nunchi jest atutem słabych, koreańską supermocą i tajną bronią.
Przeczytałam z zainteresowaniem przytoczone przykłady i wskazówki, zacznę pracować oddechem i mieć oczy bystre, chociaż jako przedstawicielka kultury zachodniej jestem wg autorki nastawiona na ja, ekstrawertyzm, indywidualizm… ale spróbuję J Poza tym, nie jestem pewna, że to wyłącznie azjatycka metoda, skoro Sherlock Holmes, Bill Gates i królowa Elżbieta II byli mistrzami nunchi. Książka dostępna w zbiorach Wypożyczalni. (JJ)
Wesołych świąt, GUS. Chris Chatterton
Poznajcie najbardziej marudnego psa na świecie! Gus nie lubi świąt i wszystkiego co się z nimi kojarzy. Nie jest wielbicielem świątecznych dekoracji, kolęd, śniegu i psich bałwanów. A jednak jest ktoś w życiu Gusa, kto uwielbia ten magiczny czas. Bo w świętach chodzi o to, żeby robić różne rzeczy dla tych, których się kocha. I okazuje się, że Gus potrafi to zrozumieć i polubić święta dla innych! Polecamy najmłodszym mądrą, pouczającą i dowcipną historię, która uczy empatii i tego co naprawdę liczy się w życiu. Przyjaciele powodują to, że dla nich potrafimy się zmieniać i stawać się lepszymi ludźmi. Piękne ilustracje zachwycą dzieci, które pokochają Gusa! Książka dostępna w zbiorach Książnicy Karakonoskiej. (AJ)
