Moja Polska : Gdy przyjeżdżam do Polski czuję się jak w domu.
Polska mojego dzieciństwa żyje we mnie cały czas. [...] Tyle lat żyliśmy obok siebie, potem przez sześć lat pod okupacją niemiecką prawie wszystko się skończyło. Teraz, na ruinach przeszłości, próbujemy odnowić te stosunki po to, by przyszłe pokolenia pamiętały, że naród żydowski przez wiele lat rozwijał się na ziemiach polskich. I, niestety, również umierał z powodu paskudnego faszyzmu, którego i Żydzi, i Polacy byli ofiarami.(S. Weiss)
Szewach Weiss – izraelski polityk, profesor nauk politycznych, poseł do Knesetu w latach 1981–1999
i jego przewodniczący, w latach 2002-2005 ambasador Izraela w Polsce. W 2017 r. odznaczony Orderem Orła Białego.
Urodził się w Borysławiu (obecnie Ukraina) w rodzinie żydowskiej. Jego ojciec był właścicielem sklepu spożywczego. Po wkroczeniu Niemców, rodzina Weissów przetrwała wojnę, dzięki pomocy Polaków i Ukraińców, ukrywając się w piwnicach i innych kryjówkach.
Po wojnie, dziejąc los Polaków Weissowie przesiedleni zostali na Dolny Śląsk. Przez pewien czas mieszkali w Wałbrzychu, a sam Szewach mieszkał i uczył się w sierocińcu w Głuszycy. W tym czasie rozpoczął naukę języka hebrajskiego. W 1946 rodzina Weissów wyjechała do Palestyny.
Szewach zaczął uprawiać wyczynowo sport. W 1954 był jednym z najlepszych sportowców w Izraelu. Trenował lekkoatletykę i podnoszenie ciężarów. W tym samym roku rozpoczął służbę wojskową. W wojsku zaangażował się w życie kulturalne. Dzięki temu został dziennikarzem radiowym. Jest także autorem szesnastu książek dla dzieci.
Jednocześnie studiował na Wydziale Nauk Politycznych Uniwersytetu Hebrajskiego w Jerozolimie i Wydziale Prawa w Tel-Awiwie.
W 1959 ożenił się z Ester. W 1965 uległ wypadkowi samochodowemu, który zakończył jego karierę sportową.
W 1975 założył Wydział Mediów na Uniwersytecie w Hajfie i został profesorem nauk politycznych.
W latach 1969-1981 był radnym w Hajfie, od 1977 do 1999 członkiem Komitetu Centralnego izraelskiej Partii Pracy. Od 1981 był posłem do Knesetu. W latach 1988-1992 był wiceprzewodniczącym, a następnie w latach 1992-1996 przewodniczącym Knesetu. W 1993 uczestniczył w rozmowach pokojowych z Jasirem Arafatem w Oslo.
Był jedną z ostatnich osób, z którą rozmawiał premier Izraela Icchak Rabin zanim zginął z rąk żydowskiego nacjonalisty. Przy wielu okazjach reprezentował Kneset za granicą (w latach 1984-1999 był delegatem izraelskiego parlamentu do Rady Europy), a w latach 2001-2003 pełnił funkcję ambasadora Izraela w Polsce.
Podczas swojej misji w Polsce brał istotny udział w polskim życiu publicznym, do czego przyczyniała się jego biegła znajomość języka polskiego. Od 2000 jest Przewodniczącym Rady Instytutu Pamięci Jad Waszem. Jednocześnie gościnnie prowadzi wykłady na temat historii i polityki Izraela na Wydziale Dziennikarstwa i Nauk Politycznych Uniwersytetu Warszawskiego. Przez kilka lat współpracował z tygodnikami „Wprost” i „Uważam Rze”. Publikuje także komentarze w „Rzeczpospolitej”. Od stycznia 2013 jest publicystą tygodnika „Do Rzeczy”.
Jest autorem kilkudziesięciu książek: dla dzieci, z dziedziny nauk politycznych, na temat zarządu miejskiego oraz Holocaustu.
Od 28 marca 2008 jest członkiem Międzynarodowej Kapituły Orderu Uśmiechu.
Jest wdowcem, ma dwójkę dzieci – córkę Ifat i syna Noama. Biegle włada językiem hebrajskim, polskim, angielskim, rosyjskim. (na podst. : Wikipedia)
