Początki tarasów Książa swą historią sięgają XVI wieku. Ich założycielem był hrabia Jan Henryk I von Hohberg. Założone na miejscu rozebranych fortyfikacji piastowskiego zamku, przez lata były nieustannie powiększane i zmieniane. Swój obecny kształt książańskie tarasy zyskały w latach 1909-1915, w czasie wielkiej przebudowy zamku przeprowadzonej przez księcia Jana Henryka XV. Duży wpływ na ich obecny wygląd, a także wybór nasadzonych na początku 20. wieku roślin miała jego angielska żona, będąca jednocześnie najsłynniejszą w historii mieszkanką zamku czyli księżna Daisy von Pless. Wczesna wiosna to idealna pora roku na podziwianie zamkowych ogrodów i widoków z tarasów. Póki nie ma jeszcze liści na drzewach, można dostrzec ruiny Starego Książa, punkt widokowy Grób Olbrzyma oraz rzekę Pełcznicę.
Przed ostatnią wojną światową książańskie tarasy obsadzano dwa razy do roku (wiosną i jesienią), a potrzebnych do tego było ponad 20 tys. roślin. W większości pochodziły z książęcego ogrodnictwa i palmiarni w Lubiechowie. W czasie II wojny światowej i po jej zakończeniu tarasy uległy częściowemu zniszczeniu.
Taras baszty prochowej zdobi, znajdującą się w jego południowo-zachodnim narożniku budowla od której wziął swoją nazwę. Górna kondygnacja tej wielobocznej, kamiennej (krytej ceramicznym dachem) baszty, została wzniesiona na fundamentach średniowiecznej wieży o tej samej nazwie. W starszej części zachowały się oryginalne okienka strzelnicze i gotycki portal. Kamiennymi schodami, znajdującymi się przy ścianie tej baszty, można zejść w dół do niżej położonego tarasu Bogini Flory.
Taras Środkowy ozdobiony był dwoma fontannami figuralnymi (we wschodniej i zachodniej stronie tarasu), autorstwa rzeźbiarza śląskiego (pochodzącego ze Świebodzic) Blichmanna. Boczne płaszczyzny ich balustrad są bogato dekorowane płaskorzeźbami o motywach geometrycznych i roślinnych. Ze środka każdej fontanny wyrasta kolumna zwieńczona głowicą koryncką. Trzony głowic ozdabiają maski, z których tryska woda. Nie zachowały się do naszych czasów posążki nimf z dzbankami, które niegdyś stały na szczytach kolumn tych fontann. Z dzbanków także wytryskiwała strumieniami woda.
Największym z tarasów jest Taras Zzachodni. Zdobi go neobarokowa fontanna o włoskim pochodzeniu, którą otaczają dwie mniejsze, a całość bierze w swoje ramy kompozycja z bukszpanu, krzewów, trawy i kwiatów. Przed wojną taras był co roku na wiosnę ozdabiany drzewami laurowymi w ogromnych drewnianych donicach, które zimę spędzały w garażach przy parkingu..
Na tarasach powstało wiele produkcji filmowych. Do najbardziej znanych należą „Trędowata” w reżyserii Jerzego Hoffmana, „Diabeł” Andrzeja Żuławskiego, „Ciemno, prawie noc” Borysa Lankosza oraz „Dolina Bogów” Janusza Majewskiego. Gwiazdą tego ostatniego był słynny hollywodzki aktor John Malkovich.
W ostatnich latach pracom konserwatorskim poddano pochodzące z Włoch fontanny Bogini Flory i Trytonów. Obecnie odnawiane są kolejne na tarasie Podkowiastym i Wodnym. Najwięcej fontann, bo aż 27 znajduje się na Tarasie Wodnym.
W soboty i niedziele książańskei tarasy można zwiedzać w godz. od 9:00 do 19:00. W dniach od 4 do 8 kwietnia w godz. od 10:00 dom 16:00, a od 9 kwietnia, od poniedziałku do piątku w godz. od 9:00 do 18:00. Zakupiony bilet na tarasy umożliwia także zwiedzanie książęcej Palmiarni.
Zamek Książ położony jest na granicy Przedgórza Sudeckiego i Sudetów Środkowych, w centralnym obszarze Książańskiego Parku Krajobrazowego utworzonego w 1981 roku nad rzeką Pełcznicą, należącą do dorzecza Odry. Sam zespół kompleksu zamkowego zbudowany został na wysokim cyplu skalnym w zakolu rzeki Pełcznicy (ok. 80 m nad dnem doliny) na jej prawym brzegu na wys. 395 m n.p.m. Zamek Książ to miejsce wyjątkowe, jest to trzeci co do wielkości zamek w Polsce i jeden z największych w Europie. W sposób szczególny stanowi przykład bogatego dziedzictwa kulturowego Ziemi Wałbrzyskiej – części Dolnego Śląska, regionu Polski o zawiłej historii, bogatym dorobku materialnym i intelektualnym, pełnym wspaniałych widoków i tajemniczości.
