Historia tej wyjątkowej infrastruktury sięga początku XX wieku, a jej skuteczność została potwierdzona podczas ostatniej powodzi.
Zapora w Sobieszowie podczas ostatniej powodzi
Gwałtowne opady deszczu doprowadziły do nagłego podniesienia poziomu wód, a zbiornik napełnił się wodą do wysokości 10 metrów. Mimo tego, zarówno sama zapora, jak i otaczające ją wały wytrzymały napór wody, co zapobiegło większej katastrofie.
Czytaj więcej:
Zapora uratowała Cieplice
Infrastruktura była odpowiednio zabezpieczona i konserwowana na przestrzeni lat, co pozwoliło jej skutecznie pełnić swoją funkcję nawet ponad sto lat po budowie.
Historia budowy zbiornika
Zbiornik przeciwpowodziowy "Sobieszów" powstał na rzece Kamiennej jako odpowiedź na tragiczne powodzie, które nawiedzały Dolny Śląsk pod koniec XIX wieku. Po szczególnie niszczycielskiej powodzi w 1897 roku, inżynier prof. Otto Intze opracował plan budowy systemu zapór i zbiorników retencyjnych, aby chronić Kotlinę Jeleniogórską przed kolejnymi kataklizmami.
Prace nad zaporą w Sobieszowie rozpoczęły się po powodzi w 1904 roku, a budowa została zakończona w 1908 roku. Konstrukcją zajmowały się renomowane niemieckie firmy Tiefbau G.m.b.H. oraz Carl Brandt Betonbau.
Funkcjonowanie i znaczenie dla regionu
Suchy zbiornik retencyjny w Sobieszowie jest jednym z kilku zaprojektowanych w ramach systemu ochrony przed gwałtownymi wezbraniami wód. Jego zadaniem jest kontrolowanie przepływu wody z górskich potoków, które w okresach intensywnych opadów mogą grozić zalaniem okolicznych terenów.
Zbiornik w Sobieszowie, choć przez mieszkańców nazywany "tamą", w rzeczywistości pełni funkcję zbiornika retencyjnego – nie magazynuje wody na stałe, lecz przejmuje jej nadmiar podczas intensywnych opadów.
