Go! Kazuki Kaneshiro. Bardzo męska lektura.
Sugihara, tak ma na imię główny bohater, w świecie bez uprzedzeń narodowościowych wystarczy napisać o nim, że jest nastolatkiem, nie czyta powieści, interesuje się antropologią i archeologią, jest niepokonanym bokserem, ma przyjaciela, oboje rodziców, nie narzeka na brak pieniędzy i właśnie za chwilę spotka fantastyczną Saurai.
Niestety Sugihara jest też Zainchi, potomkiem Koreańczyków, mieszkającym w Tokio. Oznacza to, że jest i będzie dyskryminowany jako obywatel gorszego gatunku, jest i będzie wyśmiewany, kontrolowany przez państwo, utrudniane mu będzie kształcenie się… jest i będzie kojarzony z głupotą, agresją i przestępczością. Obraca się w kręgu wyrazistych postaci, żyjących na krawędzi.
Ojciec, znakomity bokser, nauczył go sztuki walki, wychowywał twardą ręką, w zasadzie to kształtował, lepił w irytujący i wzbudzający złość Sugihary sposób. Był dla syna dupkiem, wrogiem, którego chciał pokonać w walce. Stary, choć skończył kilka lat podstawówki, przechytrzył system. Sprawił, że jego syn jest inteligentną bronią.
Potrafi powalić policjanta jednym ciosem i ciekawie opowiadać o mitochondrialnym DNA, być zaciętym wrogiem i oddanym przyjacielem. Choć jakbyśmy go nie nazwali, to jest to LEE Sugihara, lew będący sobą.
„Ale to tak naprawdę nie ma znaczenia, wiesz? Chcecie mnie nazywać „Zainichi", to nazywajcie. Robicie to, bo się mnie boicie, co? Nie czujecie się bezpiecznie, jeśli nie potraficie czegoś nazwać i skategoryzować. Ale ja się do tego nie dostosuję. Jestem jak lew. Lew nie myśli o sobie ,,Jestem lwem". To wy nadaliście mu taką nazwę, żebyście mogli myśleć, że wiecie o nim wszystko.”
Jego ulubionym filmem z Clintem Eastwoodem jest „Brudny Harry”, moim „Gran Torino”. „Go!” bardzo mi przypomina klimat tego filmu. W obu przeplata się klimat gangsterski, temat dyskryminacji, walki na ulicy, tragicznej śmierci i super bohatera o skrywanej wrażliwości. Jeśli działa na Ciebie historia Thao i Walta Kowalskiego, to ruszy Cię też ta o Lee.
To pierwsze po polsku japońskie YA pomoże znaleźć swoją drogę w trudnym świecie, radzić sobie w brutalnych sytuacjach, pozostać wolnym duchem w opresyjnym systemie. Odkryjecie też duszę boksu, poznacie kulturę i historię koreańską oraz japońską.
Kazuki Kaneshiro jest Zainchi, synem wyznawcy doktryn Karola Marksa, ukończył prawo na tokijskim uniwersytecie, powieść oparł na własnych doświadczeniach.
Przyjdź po książkę do biblioteki.
(JJ)
TeenAgeHardAge #dyskryminacja #przemoc #boks #mniejszość #bójka #przyjaźń #śmierć #Japonia #Zainchi #Tokio #Korea #gang #szkoła #rodzina #koszykówka #opresja #system #film #muzyka #impreza #kara #outsider #bunt #stereotyp #manipulacja #rasizm #nastolatkowie #strata #społeczeństwo #klasowość #walka #marzenia #determinacja #pochodzenie #nauka
Atlas legend. Tom I. Paweł Zych. Wydawnictwo Bosz
=„Legendy okazują się zawsze ważniejsze niż historia” / E. Moriel
Drogi Czytelniku,
przed Tobą książka, która przenosi do czasów, w których badacze stworów i bestii mieliby zapewne ręce pełne roboty. Obfitość białych zjaw, smoków, diabłów, upiorów, rusałek i południc, płonących nieumarłych rycerzy i wampirów, przedziwnych zwierząt i morowych dziewic oraz wszelakich straszydeł jest zaskakująca.
Nie dlatego, że ich nie znamy – bowiem od dziecka słuchaliśmy mrocznych opowieści o wielu z nich, ale dlatego, że Autor wędruje po miejscach nieoczywistych, często zapomnianych, niewielkich miejscowościach, które zwykliśmy omijać w podróży, wybierając szerokie, szybkie i zasłaniające widok autostrady.
/„Atlas legend” zachęca do tego, by z tej autostrady zjechać i bocznymi drogami dotrzeć do miejsc przez Ciebie nieodkrytych.
Paweł Zych opisał w pierwszym tomie kilkaset legend z 244 miejscowości pięciu województw: wielkopolskiego, lubuskiego, dolnośląskiego, opolskiego i śląskiego.
Nie dość, że zebrał tak bogaty materiał literacki i opracował go, ale również naniósł owe opisywane miejsca na kolorowe mapy:
z uliczkami, zabytkami, parkowymi alejkami, ruinami i postaciami z legend włącznie. Specjalnie postarzany papier dokonuje reszty niezwykłych wrażeń…
Autor potraktował zebrane legendy jednakowo, nadając im krótką, lekką i zabawną formę.
Ciekawym pomysłem jest zastosowanie „alternatywnych tytułów” do opracowanych legend, które
w sposób dosadny, zabawny lub metaforyczny przybliżają treść przedstawianych historii, na przykład:
„Do czterech razy sztuka” – cztery fabuły powstania miasta Jelenia Góra
„Udław się” – „O skarbie z Domowej Góry”
„Poskromienie złośnicy” – „O księżniczce Kunegundzie” – etc.
@Zajrzyj do Legendarza i odkryj, ile ziaren prawdy w tych opowieściach.
„Mądrość dobrze jest czerpać z różnych źródeł” / Z. Miłoszewski
(gaj)
Czwarta władza szóstej B. Adam Studziński (powieść 12+)
Są klasy, w której uczniowie angażują się w różne projekty i koła zainteresowań, gdzie chcą błyszczć i prześcigają się w osiąganiu najlepszych wyników sportowych i ocen. Szósta B taka nie jest, więc gdy wychowawczyni z entuzjazmem oznajmia, że ich klasa dostała się do projektu, który umożliwi im prowadzenie portalu internetowego, zainteresowanie jej wychowanków jest nieszczególne… właściwie żadne, poza jednym wyjątkiem.
Nowy kolega Oskar zgłasza się do projektu na ochotnika i jakoś dziwnym trafem wychodzi, że Melania i Smutny również dołączają do zespołu.
To cenna książka, która opisuje kilka życiowych sytuacji szóstoklasisty, ale przede wszystkim pokazuje mechanizmy, jakie rządzą mediami i przestrzega przed bezmyślnym przyjmowaniem wszystkiego, co podają nam w wiadomościach i gazetach.
Możemy też zobaczyć, jak łatwo czasami wkupić się w łaski mediów (sytuacja ze szkolnym sklepikiem, gdzie hojne prezenty sklepikarza Czesława zmieniły trzeźwy punkt widzenia piszących). Jak łatwo nas oszukać i co robić, aby nie dać się zmanipulować? To cenna wiedza, którą warto przyjmować już od najmłodszych lat, bo kto z nas lubi być oszukiwanym?
Ilustracje w książce to właściwie sam kontur, który w uproszczony sposób pokazuje opisywanych bohaterów i niektóre emocje. Podobnie jak minimalistyczną w szczegółach, ale wyrazistą w kolorach okładkę, narysował je Maksymilian Wiszniewski. Są one graficznie proste i z przekazem, zgodne z treścią książki i dopasowane do młodzieżowego stylu.
Najbardziej podoba mi się, że numer każdego rozdziału został umieszczony na klapie rysunku laptopa, co nawiązuje i do okładki, i do głównego tematu, jako że technologia i Internet są obecnie ściśle związane z mediami oraz tworzeniem medialnej narracji.
Każdy dwunastolatek (jak również starsza młodzież i każdy myślący o zawodzie dziennikarza), może śmiało sięgnąć po ten tom. Czyta się szybko, wydarzenia są przedstawione w życiowy sposób i bez koloryzowania, a lektura już po kilku stronach wciąga. Do tego można łatwo zrozumieć, czym właściwie te media są i dlaczego mają tak wielką moc, że łączy się ze słowem „władza”. Dobre zakończenie. Polecam.
Książkę „Czwarta władza szóstej B” znajdziecie na półkach w dziale powieści, w Bibliotece Dziecięco-Młodzieżowej.
mkc
