Informacja zwrotna. Jakub Żulczyk
Ile razy padło w dyskusjach, że ciągle nie ma powieści o współczesnej Polsce? Że nie ma pióra, które dźwignęłoby temat. Że już nie ma takich pisarzy. Że trzeba połączenia talentu, umiejętności, odwagi. Przede wszystkim ostrego, bezkompromisowego spojrzenia, bo diagnozy mogą paść różne, ale zdecydowanie nie będzie to słodka i ckliwa powiastka z budującym zakończeniem. No way! A teraz przeczytajcie najnowszego Żulczyka. Śmiem twierdzić, że to najlepsza i najdojrzalsza jego książka. Aż do bólu współczesna. I jak współczesność, jak magma: pochłania bez reszty i nie pozwala o sobie zapomnieć, choć jednocześnie chciałoby się od niej uciec jak najdalej, żeby wreszcie zacząć swobodnie żyć, a przynajmniej oddychać. Próbuję sobie przypomnieć, czy któryś z bohaterów powieści mówi o sobie, że jest szczęśliwy? Albo chociaż pogodny i uśmiechnięty? Chyba nie. Jeżeli - to dawno, w innym życiu, tak nierealnym jak seriale. Jest bezwzględna rzeczywistość, napięcie, stres, zapiekłe żale i alkohol jako antidotum na wszystko. Jedni próbują się z jego żelaznego uścisku wydobyć, inni nie wyobrażają sobie bez niego życia. I żeby było jasne: nie mamy do czynienia z patologią, w takim uproszczonym rozumieniu. Tu nikt nie gwałci dzieci, nie głodzi psa, nie korzysta z opieki społecznej, nie jest po odsiadce więziennej. Nikomu bieda nie zagląda w oczy. Wręcz przeciwnie. A jednak na terapię nadają się wszyscy. Wszyscy. My też. Bo nikt zdrowy nie funduje sobie takich realiów. Jerzy Pilch wprowadził temat uzależnienia do literatury pięknej, ale powiedzmy sobie szczerze: niejeden chciałby się z nim napić, choćby tylko po to, żeby pobyć w jego towarzystwie, posłuchać rozmów. Udawać, że picie da się połączyć z metafizyką. Jakub Żulczyk odarł nałóg z wszelkich naddatków, o poezji nie wspomnę. I chyba wie, o czym pisze. Jest ostro, brutalnie, wulgarnie. Jest niestety prawdziwie. W tle bandycki proceder, czyli warszawska afera reprywatyzacyjna. W takich przypadkach często używa się sformułowania, że coś kładzie się cieniem. Ale to nie jest cień, to jest bagno, w którym utonęła ludzka godność i urzędnicza przyzwoitość. W tych brudach zaginął syn głównego bohatera. Ojciec szuka śladu po nim, niczym Odyseusz drogi do domu. Ale czy Odyseusz był pijany? Książka dostępna w zbiorach Książnicy Karkonoskiej. (KH)
Komendant wolnej Polski. O Józefie Piłsudskim. Wojciech Widłak
Z okazji stulecia odzyskania przez Polskę niepodległości warto sięgnąć po książki, które przybliżają dzieciom zarówno wydarzenia tego okresu, jak i ważne postacie biorące w nim udział. Doskonałą propozycją poświęconą tej tematyce jest książka z serii „Czytam sobie. Fakty” pt. „Komendant wolnej Polski. O Józefie Piłsudskim” Wojciecha Widłaka.
Spacer Rafała, Hani i wujka Ksawerego po Warszawie 11 listopada, staję się dobrą okazją do opowieści o wielkim i zasłużonym Polaku marszałku Józef Piłsudskim. Dzieci wyruszyły w podróż w przeszłość – do czasów, kiedy Polska nie istniała na mapie, a polskość była najdroższym skarbem. Dzięki książce młodzi czytelnicy, którzy uczą się dopiero czytać, poznają krótki życiorys i ciekawostki z życia komendanta i marszałka – twórcy polskiej niepodległości. Książka jest kierowana do dzieci w wieku 5-7 lat. Opowiadanie zawiera sporo konkretów historycznych, a jego zaletą jest duża czcionka i krótkie, proste zdania. Pozwala to młodemu czytelnikowi samodzielnie opanować tekst i poznać wybitną postać, jaką był Józef Piłsudski. Twórcą opowieści o marszałku Piłsudskim jest Wojciech Widłak, wielokrotnie nagradzany i doceniany autor literatury dziecięcej. Kolorowe ilustracje Joanny Rusinek uatrakcyjniają lekturę. „Komendant Wolnej Polski” to drugi poziom nauki czytania w ramach serii Czytam sobie. Dzięki tej książce dzieci mogą poćwiczyć sylabizowanie, a także poznać dłuższe zdania złożone i elementy dialogu. Jest to idealny i lubiany przez dzieci sposób na rozpoczęcie przygody z czytaniem, a satysfakcja po samodzielnym przeczytaniu książki, zachęca do dalszych postępów i potwierdza, że czytanie nie tylko jest łatwe i przyjemne, ale także jest źródłem wiedzy. Książkę znajdziecie w zbiorach Biblioteki Dziecięco-Młodzieżowej. (KS)
Dzieci Hurina. J.R.R. Tolkien
Tolkien jest jednym z tych pisarzy, których z pewnością możemy zaliczyć do klasyki gatunku fantasy. Prawie każdy słyszał już o Władcy Pierścieni i Hobbicie, jednak historia Dzieci Hurina mam wrażenie, że jest bardzo mało znana. Przede wszystkim Dzieci Hurina bardzo długo czekały na publikację, sam autor nie dożył wydania jej w druku. Właściwie to nawet nie została ukończona. Za pozbieranie i połączenie fragmentów pracy Tolkiena odpowiada jego syn, Christopher. Opowieść toczy się na długo przed wydarzeniami z Władcy Pierścieni (około 6000 lat). Całe Śródziemnie jest pod panowaniem Czarnego Władcy. Istnieje jednak ród, który ma odwagę przeciwstawić się jego mocy. Głową owego rodu jest Turin. Za ten sprzeciw spotyka go jednak sroga kara. Zostaje rzucona na niego klątwa, z którą przez całą książkę nie tylko on będzie się zmagał, ale i cała jego rodzina, a zwłaszcza dzieci. Istnieje cała przepowiednia dotycząca tej klątwy. Kiedy Turin ginie jego syn Hurin i jego siostra w pewnym momencie zostają rozdzieleni. Obydwoje już dawno nie są dziećmi. W późniejszych częściach książki dowiadujemy się co działo się z obydwojgiem młodych ludzi i co ich spotkało. Ta powieść jest pełna cierpienia. Klątwa, z którą próbują wałczyć bohaterowie powoli ich niszczy, na końcu doprowadzając ich do szaleństwa i do targnięcia się na ich własne życie. Dzieci Hurina jest to najsmutniejsza opowieść jaką do tej pory zdarzyło mi się czytać. Samo zakończenie zostawi nas ze złamanym sercem i żalem. Na każdym kroku będziemy łączyć się z bohaterami w ich cierpieniu. Serdecznie polecam. Książka w zbiorach Książnicy Karkonoskiej(PW).
Legenda o Sally Jones. Jakob Wegelius
Ta opowieść ma swój początek w tropikalną burzową noc przed stu laty. Wtedy to, głęboko w afrykańskiej dżungli, urodziła się gorylica. Tamtej nocy nie świeciły ani gwiazdy, ani księżyc. Dlatego nestor stada wywróżył, że małpę dotknie w przyszłości wiele nieszczęść”. Tak zaczyna się legenda Sally Jones, której szczęśliwe dzieciństwo zostaje brutalnie przerwane przez belgijskich kłusowników. Niezwykłe umiejętności, które odkryła jej opiekunka, sprowadzają gorylicę na drogę przestępstw i skazują na ciasną klatkę w zoo. Wkrótce do klatki obok trafia orangutan Baba, nawiązują przyjaźń i wspólnie marzą o dżungli, odzyskują nadzieję. Los jednak nie jest łaskawy dla Sally Jones, której pękło serce. Trafia do cyrku. Nie przestaje marzyć. W końcu razem z Babą wraca do dżungli, ale jej radość znów trwa krótko. Staje się naukową sensacją na Borneo, traci chęć do życia, zdradzona i opuszczona. A przecież to jeszcze nie koniec. Życie Sally Jones boli i wywołuje sprzeciw, spotyka ją okrucieństwo, dla wielu jest rzeczą, produktem na sprzedaż, nieliczni dostrzegają w niej uczucia. Ale nie traćmy nadziei! Jeśli jest chociaż jeden dobry człowiek na naszej drodze, to zawsze może jeszcze zapachnie nam rodzinnym domem. Legenda o Sally Jones to podróż po świecie, której nie chcę odbyć. Mimo to historia gorylicy warta jest poznania, choćby po to, żeby dowiedzieć się o własnej empatii. Przejmujący tekst dopełniają znakomite ilustracje tworzące duszny klimat opowieści. To propozycja dla dzieci (wiek 6+), ale dorośli też będą nią poruszeni. Książka dostępna w zbiorach Książnicy Karkonoskiej. (JJ)
