1. Umowa agencyjna, a umowa o pracę
Podpisałem umowę agencyjną, na podstawie której byłem przedstawicielem firmy świadczącej usługi w zakresie ubezpieczeń, funduszy emerytalnych, inwestycji, itp. Głównym warunkiem współpracy, było uprzednie założenie przeze mnie działalności gospodarczej. Niestety, z przyczyn formalnych i osobistych nie założyłem firmy, ale będąc już po odpowiednim szkoleniu, kazano mi podpisywać umowy z klientami. Wynagrodzenie było czysto prowizyjne, ale oczywiście pomimo tego, że pozyskałem kilku klientów, nie otrzymałem żadnego wynagrodzenia, ponieważ nie zarejestrowałem jeszcze działalności gospodarczej (czekałem na odpowiednie pisma urzędowe w tym czasie). Wypowiedziano ze mną umowę i nawet świadectwa pracy nie otrzymałem, a do tego w umowie objęto mnie zakazem konkurencji po jej rozwiązaniu. Czy w tym przypadku mogę się ubiegać o odszkodowanie, dotyczące zakazu konkurencji, o którym mowa w przepisach Kodeksu pracy? – Czytelnik
Pana pytanie dotyczy dwóch odmiennych regulacji prawnych. Umowy o pracę nie należy mylić z umową agencyjną, na podstawie której zobowiązał się Pan w zakresie prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej, do stałego pośredniczenia, za wynagrodzeniem, przy zawieraniu z klientami umów na rzecz wspomnianego przedsiębiorstwa, albo do zawierania ich w jego imieniu. Ta bowiem uregulowana jest przepisami Kodeksu cywilnego. Natomiast stosunek pracy, po rozwiązaniu którego pracodawca zobowiązany jest między innymi niezwłocznie wydać pracownikowi świadectwo pracy, czy też wypłacić odszkodowanie z tytułu zawartej umowy o zakazie konkurencji po ustaniu stosunku pracy, uregulowany jest przepisami Kodeksu pracy, który w tym przypadku nie ma jednak zastosowania. Z kolei dla oceny Pana prawa do prowizji od umów zawartych w czasie trwania umowy agencyjnej, jeżeli do ich zawarcia doszło w wyniku Pana działalności konieczna byłaby szczegółowa analiza treści wspomnianej umowy w świetle przepisów art. 761 i nast. Kodeksu cywilnego. Podobnie, w kwestii umownego ograniczenia Pana działalności, mającej charakter konkurencyjny na okres po rozwiązaniu umowy agencyjnej oraz przysługującego Panu z tego tytułu wynagrodzenia, niezbędna byłaby analiza treści tejże umowy w świetle przepisów art. 764(6) i nast. Kodeksu cywilnego.
2. Współwłasność przymusowa
Zakupiłam mieszkanie objęte wspólnotą mieszkaniową, która nie posiada zewnętrznej administracji. Poza własnością poszczególnych lokali, każdy z trzech lokatorów ma przydzieloną przydomową działkę. Częścią wspólną nieruchomości objęte są natomiast: strych, pralnia i klatka schodowa. Tymczasem mamy problem z sąsiadką, która bezprawnie zajęła pralnię, do której nikt nie może się dostać, bo ona ma klucz i nikomu nie chce go udostępnić. Na strychu, bez zgody mieszkańców zrobiła sobie komórki, na klatce schodowej poustawiała swoje stare meble i pełno kwiatów, uniemożliwiając tym samym pozostałym mieszkańcom jakąkolwiek ingerencję w ten stan rzeczy. Bardzo proszę o pomoc, gdzie mamy się udać z wołaniem o pomoc? Jak poskromić niemiłą sąsiadkę? – sokolkagg
Z opisanej sytuacji wynika, że poza prawem wyłącznej własności Pani mieszkania w nieruchomości, w której się ono znajduje występuje najpewniej współwłasność w częściach ułamkowych, zarówno w samym budynku, jak również w gruncie pod nim, a także w nieruchomości gruntowej wokół samego budynku. Tym samym, wymienione przez Panią pomieszczenia, takie jak: strych, pralnia i klatka schodowa stanowią części wspólne nieruchomości, określane mianem współwłasności przymusowej, która łączy wszystkich właścicieli lokali przy korzystaniu z nieruchomości wspólnej i której zniesienia żądać nie można, ponieważ jest wyrażona w formie udziału w nieruchomości wspólnej, który jest nierozerwalnie związany z prawem własności lokalu.
Wzajemne funkcjonowanie w ramach nieruchomości, będącej przedmiotem współwłasności wymaga takiego ukształtowania stosunków pomiędzy współwłaścicielami, aby możliwe było zgodne korzystanie z tejże nieruchomości oraz pobieranie z niej wszelkich pożytków. Zazwyczaj, najbardziej praktycznym rozwiązaniem jest, aby współwłaściciele sami w drodze umowy określili sposób korzystania z nieruchomości w częściach wspólnych. W przypadku braku tego rodzaju umowy, współwłaścicieli obowiązuje ustawowy sposób korzystania ze współwłasności, uregulowany przepisami Kodeksu cywilnego, zgodnie z którymi każdy z nich jest uprawniony do współposiadania części wspólnych nieruchomości, takich jak wymienione przez Panią oraz korzystania z nich w takim zakresie, w jakim uprawnienie jednego współwłaściciela da się pogodzić z współposiadaniem i korzystaniem przez pozostałych współwłaścicieli. Jeżeli zatem w opisanej przez Panią sytuacji, w dalszym ciągu nie będzie możliwy zgodny sposób korzystania określony w przepisach Kodeksu cywilnego, a także wszyscy współwłaściciele nie zdecydują się zgodnie zawrzeć stosownej umowy co do sposobu korzystania z wymienionych części wspólnych nieruchomości, wówczas wydaje się, że jedynym rozwiązaniem pozostanie wystąpienie z roszczeniem do sądu o dopuszczenie do współposiadania. Sprawy tego rodzaju podlegają rozpoznaniu w procesie cywilnym. Pozew skierowany powinien być przeciwko współposiadaczowi utrudniającemu korzystanie z rzeczy wspólnej. Zadaniem sądu będzie przede wszystkim określenie obowiązków osoby pozwanej w taki sposób, który umożliwi faktyczne korzystanie z rzeczy wspólnej (np. w postaci umożliwienia dostępu do pralni pozostałym współwłaścicielom, czy też usunięcia z klatki schodowej przedmiotów, utrudniających korzystanie z niej przez wszystkich uprawnionych w stopniu odpowiadającym ich udziałowi w częściach wspólnych nieruchomości).
Mariusz Gierus – prawnik
Pytania z dopiskiem „Prawnik radzi” prosimy wysyłać na adres redakcji lub elektronicznie, na adres: prawnik@jelonka.com
