W dniach 11 – 17 maja 1967 roku, tj. 50 lat temu, do koszar przy dzisiejszej ul. Sudeckiej, przeprowadził się z Brzegu 84 Pułk Artylerii Przeciwlotniczej pod dowództwem ppłk. Zygmunta Bukowskiego. W 1978 roku przywrócono mu frontowy numer "18", taki jaki nosił w czasie II wojny światowej, a 25 maja 1995 roku, do jego nazwy dodano "karkonoski". Od tego czasu, aż do rozwiązania jednostki w 2001 roku, którą dowodził płk. Tadeusz Bąk, nosiła ona nazwę 18 Karkonoski Pułk Przeciwlotniczy.
Zaprojektowana wówczas została przez Marka Kowalskiego odznaka pułkowa, którą wykonała Pracownia Grawerska PiK w Warszawie. Odznaka była w kształcie stylizowanego wieńca dębowego, lakierowanego na zielono, którego środek zajmował romb z biało-czerwoną szachownicą lotniczą i numerem pułku "18". Na żółto-zielonej szarfie, u dołu wieńca, był umiejscowiony napis "PUŁK PLOT". Na odznakę nałożone były skrzyżowane: rakieta i lufa armatnia w kolorze srebra. Pierwsze odznaki wręczono 15 sierpnia 1994 roku.
W największym rozkwicie pułk stanowiło ponad 1000 osób, w tym 140 cywilów i ok. 900 wojskowych (160 osób kadry, 400 żołnierzy zasadniczej służby wojskowej i 360 elewów). Jednostka ta pod koniec XX wieku miała do dyspozycji po kilka i kilkadziesiąt jednostek ognia różnego typu, m.in.: Przeciwlotnicze Karabiny Maszynowe (PKM – 2), na podwoziu kołowym, dwa sprzężone kalibru 14,5 mm, długość 1,99 cm, masa karabinu 47,2 kg, a podstawy kołowej 114 kg. Prędkość początkowa pocisku 980 – 1010 m/s, a szybkostrzelność praktyczna wynosiła 70 – 80 strzałów/minutę. Zasięg skutecznego ognia karabinu wynosił 2 km. Karabin ten wprowadzony został do uzbrojenia jeszcze w latach 50 – tych XX wieku. Jego skuteczność na współczesnym polu walki nie była zbyt duża, ale mógł służyć do zwalczania nisko lecących celów. Obsługiwało go dwóch żołnierzy. Armaty przeciwlotnicze ZU – 23 – 2 (nazwa rosyjska "Zenitnaja Ustanowka" – kaliber – zdwojona), kalibru 23 mm. Długość 4,57 m, szerokość 1,8 m, wysokość 2,87 m, masa 950 kg. Prędkość początkowa pocisku 970 m/s a szybkostrzelność 800 – 1000 pocisków/minutę. Kąt podniesienia lufy: -10° do + 90°. Zasięg skutecznego ognia: do celów lotniczych 2,5 km a do celów naziemnych 3 km. Do uzbrojenia WP weszła w latach 70 – tych. Obsługiwało ją pięciu żołnierzy. Armata ta była wielokrotnie modernizowana i jest nadal w użytku. Służyła do zwalczania celów nisko lecących. Samobieżne zestawy przeciwlotnicze ZSU – 23 – 4 (nazwa rosyjska Zenitnaja Samochodnaja Ustanowka – kaliber – czterolufowa), na podwoziu czołgu pływającego PT – 76. Było to nic innego jak cztery działka ZU – 23 na samojezdnym, opancerzonym podwoziu gąsienicowym. Podwozie miało: długość 6,3 m, szerokość 2,95 m i wysokość ze złożoną anteną 2,25 m. Zaopatrzone było w silnik W – 6, sześciocylindrowy, diesel chłodzony cieczą, o mocy 177 kW. Prędkość 44 km/h, a zasięg ok. 260 – 450 km. Armaty mogły pływać. Obsługiwało je trzech żołnierzy. Były to popularne "Szyłki" ("Igły"). Armaty tego typu wchodziły do uzbrojenia już w latach 70 – tych. Po modernizacji nadal służą w WP. Ciągnione armaty przeciwlotnicze S – 60, o kolibrze 57 mm. Długość 8,5 m, szerokość 2 m, a masa 4,5 tony. Kąt podniesienia lufy: - 2° do + 87°, a kąt obrotu 360°. Prędkość początkowa pocisku 1000 m/s. Szybkostrzelność 70 pocisków/minutę. Donośność pionowa 8,8 km a pozioma 12 km. Holowanie po drogach 65 km/h, a po bezdrożach 35 km/h. Obsługa ośmiu żołnierzy. Armaty tego typu weszły na uzbrojenie WP w latach 80 – tych XX wieku. Były wielokrotnie modernizowane. Dzisiaj używa ich jeszcze Marynarka Wojenna do ochrony baz. Wyrzutnia rakietowa S – 1 (Strzała – 1) na podwoziu samochodu opancerzonego BRDM – 2. Były to cztery rakiety typu 9 M31 lub 9 M31M na obrotowej wyrzutni. Długość rakiety 1,8 m, średnia 0,1 m. Donośność 7 km. Wyrzutnie zainstalowane na pojeździe o długości 5,8 m, szerokości 2,4 m i wysokości 2,3 m. BRDM zaopatrzony był w silnik benzynowy GAZ 41 V 8 o mocy 140 KM, co dawało mu prędkość po drodze 100 km/h. Pojazd mógł pływać osiągając prędkość 10 km/h. Załogę stanowiły trzy osoby. Wyrzutnie te weszły do uzbrojenia w latach 70 – tych XX w. Służyły do zwalczania celów na średnich pułapach i ochrony kolumn wojskowych.
Najbardziej efektownym uzbrojeniem pułku były samobieżne zestawy rakietowe KUB, które weszły na jego uzbrojenie pod koniec lat 70-tych XX wieku. Była to trójprowadnicowa wyrzutnia na opancerzonym podwoziu gąsienicowym. Rakiety miały długość 6,2 m, średnicę 0,33 m. Rozpiętość skrzydeł górnych wynosiła 1,24 m, a rozpiętość skrzydeł dolnych 1,52 m. Masa startowa rakiety miała 550 kg. Przy starcie rakieta osiągała prędkość ok. 1500 km/h (1,5 Macha), a później silnik strumieniowy rozpędzał ją do 2500 km/h (2,5 Macha). Zasięg rakiety wynosił 60 km. Były to wyrzutnie do zwalczania celów szybko i wysoko lecących. KUB-y, po głębokiej modernizacji nadal służą w WP.
W związku z tym, że w Jeleniej Górze stacjonował 18 Karkonoski Pułk Przeciwlotniczy, było to jedno z najlepiej w Polsce chronionych miejsc przed atakiem z powietrza.
