Jego syn książę Henryk I Brodaty uczynił w roku 1222 (800 lat temu) następną fundację na rzecz cystersów w Henrykowie. Macierzystym klasztorem dla nowo powstającego miał być Lubiąż. Tworzenie tego klasztoru dokończył Henryk II Pobożny (syn fundatora). Wcześniej na prośbę żony św. Jadwigi, książę Henryk I Brodaty ufundował w 1202 roku (820 lat temu) klasztor żeński w Trzebnicy dla którego klasztorem macierzystym również był Lubiąż. W czasie najazdu mongolskiego w 1241 roku ucierpiał cały Śląsk, w tym dobra należące do cystersów i innych zakonów.
Rok po śmierci męża Henryka II Pobożnego, księżna Anna czeska sprowadziła benedyktynów z Opatowa w Czechach do Krzeszówka (ok. 2 km od Krzeszowa). Celem było zbudowanie tam klasztoru. Siedem lat później jej syn, wnuk św. Jadwigi, Bolesław Rogatka zezwolił tym zakonnikom lokować Kamienną Górę. Jak się jednak wydaje czeskim zakonnikom nie udało się zadomowić w Krzeszówku, bowiem w 1289 roku sprzedali swoje tam posiadłości, wraz z drewnianym kościołem księciu jaworsko-świdnickiemu Bolkowi I Surowemu, synowi Bolesława Rogatki. Benedyktyni po oddaniu tych dóbr zaczęli myśleć o założeniu swojej placówki we Vrchlabi. Bolko I na miejsce benedyktynów, chciał sprowadzić cystersów. Zgodę Kapituły Generalnej Cystersów z Citeaux otrzymał w 1291 roku. Cystersi mieli otrzymać posiadłości krzeszowskie (11 wsi) celem budowy tam opactwa, dla którego klasztorem macierzystym miał być klasztor w Henrykowie. I to właśnie stamtąd 9 września 1292 roku (730 lat temu) przybyło 12 mnichów z ojcem Teodorykiem na czele, którzy zajęli się organizacją klasztoru Łaski Świętej Maryi Dziewicy, zgodnie z fundacją, którą podpisał Bolko I Surowy 7/8 września tegoż roku.
Od początku zaczęto budowę kościoła, który jako budowla murowana powstał w 1295 roku p.w. Maryi Wniebowziętej. Dla tej świątyni książę ufundował siedem ołtarzy, dla siedmiu świętych, których darzył szczególną czcią. Rok później zaczęto budowę klasztoru.
W tych latach król czeski Wacław II starał się podporządkować sobie dotychczas niezależne, nieliczne już księstwa śląskie. W tych niepewnych czasach Bolko I Surowy próbował ugrać własne interesy i udało mu się podporządkować wiele ziem śląskich. W tym czasie Wacławowi II udało się podporządkować księstwa górnośląskie (pierwszy hołd lenny złożył książę Kazimierz bytomski), opanować Małopolskę i Wielkopolskę, co pozwoliło mu koronować się na króla polskiego w 1300 roku.
Rok później zmarł Bolko I Surowy książę świdnicko-jaworski i został pochowany w kościele klasztornym w Krzeszowie. W ślad za nim wielu przedstawicieli rycerskich rodów na Śląsku, robiło zapisy na rzecz klasztoru zapewniając sobie miejsce przyszłego pochówku w tym świętym miejscu.
W 1326 roku, obok ojca Bolka I Surowego pochowany został książę Bernard świdnicki, a w 1346 jego brat Henryk jaworski. O wystrój ich miejsca pochówku dbała początkowo księżna Beatrycze, żona Bolka I Surowego, a następnie jego wnuk Bolko II Mały, syn księcia Bernarda. On to w 1352 roku potwierdził wszystkie nadania i przywileje krzeszowskich cystersów. Kiedy w 1368 roku umarł, na nim skończyła się linia Piastów jaworsko-świdnickich. Jego pochówek w krzeszowskim klasztorze ugruntował i zamknął proces tworzenia Mauzoleum Piastów w tym miejscu. Po śmierci jego żony księżnej Agnieszki w 1392 roku, cały Śląsk na mocy wcześniejszych układów stał się czeską prowincją.
